Fuglinn á bjarginu

               Ég klakktist út eins og hinir í haust,
               hún var takmörkuð okkar geta
               gapandi görguðum endalaust
               svo gæfu foreldrar okkur að eta

              Ég er einn úr hreiðrinu eftir á bjarginu
              og ekkert að hafa í svanginn
              mig metta ei lengur, sem þekki á garginu
              það má ekki dragast á langinn

              Því hungrið er ærandi og sárt það sverfur
              skimandi í djúpið,ég óska að gæti
              eins og fugla skarinn,sem þangað hverfur
              sótt mér nauðsynlegt æti

              Eru ekki vængir mínir af guði gerðir
              og gefnir mér til að trúa
              á,að mig beri og brátt því verði
              af bjarginu stökkva og fljúga.
                                                             H.K.