Saga kýrinnar kálffullu.

    Stökktu bara ,ég er orðin svo leið á urrinu í þér. Í stóra loðna hausnum hefurðu vitið,sem er lítið annað en slægðin og grimmdin,sem kennt hafa  þér að veikja varnir mínar með glefsi sem særa lendar mínar.     Hyenurnar virðingarlausu vinir þínir eru orðnar soltnar,þær eru óþolinmóðar,gera þig órólegan og æstan.       Hann er ójafn þessi alvarlegi leikur,barátta upp á líf of dauða. Er hjarta mitt barðist í angist,opnaðist gátt í heilanum í hausnum mínum,þar sem hornin eru. Já hornin,get ég varist með þeim?  Ég hef ekki þá lipurð og sveigjanleika sem stóra Kattarkvikyndið hefur,en nú legg ég   í hann með mína einu vörn. Já vörn,ef hann fellur er hættan liðin hjá, en ég hef ekki sama áhuga á honum og hann á mér,oj! éta kött!  Leikslok!      Ég hafði uppgötvað áður óþekktar varnir,ég ætla að kenna óbornum kálfi mínum,að ljón eru ekki óvinnandi,þótt þau teljist konungar dýranna.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 11.2.2011 kl. 08:33]